Wie niet horen wilt....zal het voelen

Deze keer een quote uitgekozen die past bij mijn nieuwste blogartikel; wat je lichaam zegt...

Het is echt zo, je lichaam kan prima voor jou zorgen, jouw herstellen en in balans houden, mits je wel een beetje luistert en meewerkt.

Daar gaat het vaak mis...

En bij mij net zo zeer hoor!

• Toch nog even doorgaan

• Het idee, deze week is even druk...maar van het weekend heb ik lekker niets

• Het is bijna vakantie, dan kan ik lekker ontspannen

• Ik eet/drink straks onderweg wel even snel iets (en dan alsnog vergeten)

(en ga zo maar door)

En dat doe ik niet omdat ik er bewust voor kies niet goed voor mezelf te zorgen. Het overkomt mij wanneer ik met iets bezig ben dat belangrijk voor me is, of waar een bepaalde druk op staat (in ieder geval voor mijn gevoel). En ja, daar schuilt ook weer achter dat ik het ook graag goed doe, en goede resultaten lever. Dat is iets waar ik voldoening uit haal, maar heeft dus ook zeker een keerzijde.

En dat heb ik ook (af en toe) op de harde manier moeten leren. En een keer op een wat heftige manier. Ik had net mijn master SEN in de pocket en had voor het eerst mijn eigen groep 8. Ik had er helemaal zin in! De klas mooi ingericht, alles goed voorbereid. Ik ging er een TOPjaar van maken met de klas. En dat werd het ook. Goede resultaten en blije kinderen. Daar werkte ik hard voor en het resultaat mocht er zijn. Ik voelde me trost en voldaan. Kreeg ook complimenten. Dus het tweede jaar opnieuw vol erin. Maar stiekem was ik wel over mijn grenzen aan het gaan. Maar omdat ik zo enthousiast bezig was, had ik dat niet eens meteen in de gaten. Pas halverwege het tweede jaar begon mijn lichaam steeds meer te protesteren:

• was vaker moe

• sliep onrustiger

• activiteiten en feestjes buiten mijn werk had ik niet zo'n behoefte meer aan

En ik dacht toen eerst nog, ach...gaat wel weer over. Bleef gewoon mijn werk doen zoals ik dat deed en nam wat meer rust in het weekend. En dat ging voor een tijdje, maar in balans was het natuurlijk niet... Mijn lichaam ging nog meer protesteren (ik luisterde namelijk niet echt, al had ik dat ook niet helemaal door):

• ik werd sneller emotioneel bij dingen

• had sneller en vaker het gevoel van overweldiging

• mijn dagen: opstaan, eten, werken, thuiskomen, eten, slapen

• steeds minder ontspanning en dingen doen voor de lol (had er geen fut voor)

Tot het niet meer ging.... En ik kwam ziek thuis te zitten...

Gelukkig had ik lieve vrienden, familie en collega's die me begrepen en wilde helpen. Ook ging ik maar eens praten met een therapeut. Ik had nu toch wel door dat er iets moest veranderen, maar zag even niet waar ik moest beginnen.

Wat heb ik een hoop geleerd in die periode, over mezelf en de manier waarop ik leefde. En ja daar ben ik een stuk wijzer en daardoor sterker uitgekomen, maar een fijne periode was het niet.

Als therapeut herken ik het nu ook snel bij mensen en roep ik iedereen op om op tijd aan de bel te trekken!! Niet wachten tot het (veel) te laat is. Niet wachten tot je eerst helemaal in dat dal ben beland, om er vervolgens weer uit te moeten klimmen. Het mag ook eerder, dat scheelt een klim.

Herken je jezelf hierin? Of iemand in je omgeving? Wil je graag hulp?

Neem gerust contact met me op (via de site of via de mail), ik help je graag verder!