'Wat is het moedigste wat jij ooit hebt gezegd?' vroeg de jongen.
'Help.' antwoordde het paard.
Een mooi en zeer passend citaat uit het boek 'de jongen, de mol, de vos en het paard' van Charlie Mackesy.
Hulp vragen blijkt nog altijd niet vanzelfsprekend. Ik weet niet hoe dat in de rest van Nederland (of Europa of de wereld) zit, maar hier in West-Friesland lijkt het soms een behoorlijke drempel. Wat zo zonde is!
‘Ik moet/wil/kan dit best zelf wel fixen’. En ja in veel gevallen zal dat best kunnen kloppen en kom je er uiteindelijk zelf wel uit. Maar je zou het jezelf zoveel makkelijker kunnen maken!
Wat maakt dat we geneigd zijn zelf te blijven ploeteren en struggelen…?
We staan graag klaar voor een ander, willen graag helpen als dat binnen ons kunnen ligt… waarom maken we daar dan niet meer gebruik van? Is het trots? Wantrouwen? Schaamte?
Het idee dat iedereen het leven zelf aankan, dus jij dat ook zelf zou moeten kunnen?
Ja, dat kan inderdaad zo lijken op social media en dat helpt niet! En is ook niet waar, je ziet op Social media maar een (zeer selectief gekozen) fractie van iemands leven. Meestal niet al de struggles waar iemand mee zit. En nee, dat hoeft ook niet. Daar lijkt me Social media ook niet de meest veilige plek voor.
Wat ik wil meegeven is dat het ok is om hulp te vragen! ‘Je zal je pad echt zelf moeten bewandelen, je struggles zelf aan moeten gaan (dat kan niemand voor je doen), maar dat betekent niet dat je dat allemaal alleen moet doen!’
Comments